نوشتار مزایای دیگری نیز به همراه دارد . میزان داده هایی که حافظة انسان قادر به نگاهداری است بسیار محدود می باشد ، در حالیکه ، برای مقدار اطلاعاتی که می توان به صورت مکتوب ذخیره کرد ، دستکم از دیدگاه نظری ، هیچگونه محدودیتی وجود ندارد . از این گذشته ، ذخیرة اطلاعات در قالب نوشتار ، انسان را از وظیفه دشوار جذب کامل و احتمالاً دایمی برخی اطلاعات ویژه رها می سازد و امکان تأمل و بازنگری آن را بدست می دهد . بدین ترتیب ، انسان نه تنها قادر به فرا گرفتن دانش گذشتگان خود است ، بلکه امکان بکارگیری آن را برای دست یافتن به کشفیات نوین و نتیجه گیریهای جدید مهیا می سازد ، تا از این طریق بر مجموعة داده های موجود بیافزاید . از این عبارت می توان چنین نتیجه گرفت که اطلاعات مکتوب قابل تغییرند ، در حالیکه در گونة ملفوظ ، به تفکر انتقادی اجازه بروز داده نخواهد شد ؛ به همین دلیل در تصنیف اشعار ، چه مذهبی و چه غیر مذهبی ؛ در پرداختن به تاریخ ، خواه افسانه ، خواه حماسه یا نیمه تخیلی ؛ یا اطلاعات محرمانه ای که نباید از محدودة گروهی خاص فراتر رود ، به گونة ملفوظ زبان ارجحیت داده شده است .
اگر نوشتار صرفاً اندوختة اطلاعات باشد ، گونه های آن از ارزش یکسانی برخوردار خواهد بود.
هر جامعه ای اطلاعات لازم برای بقای خود را ذخیره می کند ، تا از آن طریق بتوانند عملکرد مؤثری از خود بروز دهد . بدین ترتیب نقاشی های ما قبل تاریخ بر روی صخره ها ، ابزار های کمک حافظه ای ، چوب خط ،ریسمان گره خورده، خطوط تصویری (pictographic) ، هجایی ( syllabic ) ، همخوانی ( consonantal ) یا الفبایی (alphabetical) در بنیاد با یکدیگر تفاوتی ندارند . بدین ترتیب نه خط ابتدایی وجود دارد، نه خط پیشاهنگ ونه خطی رامی توان برزخی قلمداد کرد (اصطلاحاتی که در کتابهای تاریخ خط زیاد به کار می رود ) ، زیرا جوامع در مرحلة خاصی از توسعة اقتصادی و اجتماعی خود صورتهای معینی از ذخیرة اطلاعات را بکار می گیرند و اگر در صورتی خاص از اندوختة اطلاعات بتواند هدف مطلوب را تحقق بخشد همان صورت خاص ، برای جامعة بکار گیرنده اش ، شکل مناسب نوشتار خواهد بود .
سایتwww.Tebian.com
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
